پترو رزین | قیمت | دمیرکو

پترو رزین

پترو رزین اصطلاح رایجی است که برای وزن مولکولی کم یعنی حدود Mw 500-5000 و رزین های هیدروکربنی گرمانرم مشتق شده از قطعات نفتی ترک خورده استفاده می شود. آنها باید از پلیمرهای بالا مانند پلی استایرن و پلی پروپیلن متمایز شوند که رزین های مبتنی بر مونومر خالص هستند که اساساً به ترتیب از مواد اولیه خالص مانند استایرن و پروپیلن ساخته می شوند. پترو رزین عموماً اثر چسبندگی دارد و برای استفاده در رنگ‌ها و لاک‌ها، پوشش‌ها، جوهر چاپ، جوهرهای لیتوگرافی، کاغذ، چسب‌ها، لاستیک، ترکیبات سخت‌کننده بتن و سایر مناطقی که چسبندگی لازم است، به معنای واقعی کلمه در هزاران کاربرد مناسب است.

مشخصات پترو رزین ها

پترو رزین ها، رزین‌های هیدروکربنی مصنوعی هستند که از پلیمریزاسیون مخلوط‌های مونومرهای غیراشباع (الفین‌ها، دی‌الفین‌ها و ترکیبات وینیل معطر) ساخته می‌شوند که به‌عنوان محصولات جانبی از ترک خوردن مایعات گاز طبیعی، نفت گاز یا نفتاهای نفتی به‌دست می‌آیند. رزین ها وزن مولکولی نسبتا کمی دارند و از مایعات تا جامدات شکننده به شکل فیزیکی متغیر هستند. بسیاری از پلاستیک ها و رزین های رایج مانند پلی اتیلن، پلی پروپیلن، پلی استایرن و غیره نیز از نفت مشتق می شوند، اما تفاوت آنها با پترو رزین ها مورد بررسی در اینجا این است که از مونومرهای خالص ساخته شده اند، آنها دارای ترکیب مشخصی هستند و به وزن مولکولی بسیار بالاتر پلیمریزه می شوند.

پترو رزین ها که در بالا توضیح داده شد، گاهی اوقات به عنوان رزین های هیدروکربنی نفتی یا به سادگی رزین های هیدروکربنی شناخته می شوند. با این حال، اصطلاح رزین‌های هیدروکربنی، همانطور که در صنعت استفاده می‌شود، نه تنها رزین‌های نفتی، بلکه رزین‌های قطران زغال سنگ (کومارون-ایندن)، رزین‌های طبیعی (رزین و پلی‌ترپن‌ها) و برخی محصولات تراکم هیدروکربن‌های معطر و فرمالدئید را شامل می‌شود. هر نوع رزین دارای خواصی است که آن را برای کاربردهای خاصی ارجح می‌سازد هرچند امکان تعویض نوع پترو رزین نیز وجود دارد.

ساخت پترو رزین ها

منبع اصلی مواد خام برای پترو رزین ها جریان‌های فرعی پالایشگاهی هستند که از ترکش بخار بخش‌های مختلف نفتی برای تولید اتیلن حاصل می‌شوند. این بخش ها در حضور 50 تا 90 درصد مول بخار در دماهای بین 1000 تا 1600 درجه فارنهایت ترک می خورند. اگرچه محصولات اصلی اتیلن و پروپیلن هستند، میعانات حاوی طیف گسترده ای از محصولات با وزن مولکولی بالاتر نیز تولید می شوند. اینها معمولاً به بخش های مختلف تقسیم می شوند، به عنوان مثال:

بخش C5 حاوی الفین ها و دیولفین های خطی و alicyclic.

یک بخش حلال های معطر C6-C8 حاوی بنزن، تولوئن و زایلن.

بخش با حلال های سنگین C9 حاوی دی سیکلوپنتادین، استایرن، ایندن، وینیل تولوئن، و غیره.

پترو رزین ها اغلب بر اساس منشاء آنها طبقه بندی یا شناسایی می شوند:

رزین های آلیفاتیک یا آلیفاتیک / آلی سیکلیک معمولاً از مونومرهای C5 ساخته می شوند.

رزین های معطر از مونومرهای C9 ساخته می شوند.

رزین های واکنشی یا سیکلوپنتادین از کسر سیکلوپنتادین یا از مخلوط سیکلوپنتادین با مونومرهای دیگر ساخته می شوند. این رزین ها حاوی پیوندهای دوگانه مزدوج هستند که می توانند با روغن های خشک کن واکنش دهند.

در هر طبقه بندی، خواص رزین بسته به منبع مواد اولیه ترک خوردگی و ترکیب مواد اولیه رزین می تواند بسیار متفاوت باشد. خواص رزین ممکن است با هیدروژناسیون اصلاح شود که به عنوان وسیله ای برای بهبود رنگ و ثبات استفاده می شود.

دسته دیگری از رزین ها از پلیمریزاسیون یک یا چند مونومر خالص به رزین های با وزن مولکولی کم که برای مصارف نهایی خاص طراحی شده اند، حاصل می شود. نمونه هایی از این مونومرها عبارتند از استایرن، آلفا متیل استایرن، وینیل تولوئن و ایزوبوتیلن. پترو رزین ها با پلیمریزاسیون کاتالیزوری یا حرارتی تولید می شوند. معمولاً از کاتالیزورهایی مانند کلرید آلومینیوم یا تری فلوراید بور استفاده می شود.